Postać – sposób traktowania ze względu na temat i cel pracy.

Wykonując prace plastyczne często spotykamy się z koniecznością umieszczenia w ramach kompozycji postaci. Wiadomo jest, że w inny sposób potraktujemy portret, pracę związaną z całą sylwetką, ilustrację fantasy a jeszcze inaczej pracę której celem jest ukazanie obiektu architektonicznego. Postaram się tutaj prześledzić typowe Sposoby interpretacji postaci.

1. Postać jako portret czy wizerunek całej sylwetki (rys.1) – w tym wypadku musimy się skupić na ukazaniu konkretnej osoby, jej charakteru czy nastroju. Jeżeli celem jest ukazanie postaci jako takiej, naszym głównym celem będzie budowanie jej proporcji i podobieństwa. Nie mamy najczęściej dodatkowych elementów planu, które są powiązane z postacią. Co więcej, mamy możliwość interpretacji graficznej na wielu poziomach – od nas zależy jak chcemy ukazać daną postać np. szkicem, granicą cienia czy w sposób całkowicie realistyczny.
2. Postać w wieloplanowej ilustracji np. historycznej czy książkowej. W tym przypadku należy się zastanowić, czy postać ma być elementem pierwszego planu, gdzie ukażemy detal ubioru czy atrybuty (np. broń), czy też postać ma być związana z budowaniem nastroju pracy. Świetną ilustracją dla pierwszego przypadku jest rysunek pt. „Oblężenie Konstantynopola” (rys.2). Postać jest świetnym wprowadzeniem w kadr, jednocześnie charakteryzując epokę i rozwój wydarzeń – jest wykonana dokładnie z dbałością o każdy detal, nie znajdziemy tam jednak nastroju. Drugi przypadek to Dziewczynka z zapałkami (rys. 3). Postać nie jest narysowana dokładnie, pozostawiona jest tylko w sylwecie. Ważny jest tu jednak nastrój dziewczynki opartej o mór, z twarzą oświetloną zapałką. Obie postacie budują scenę - jednak każda z nich w zupełnie inny sposób.

3. Postać w typowej ilustracji typu „plakatowego” np. filmowej (rys.4). Praca ma najczęściej na celu oddać klimat jakiegoś wydarzenia, filmu, przedstawienia itd. Skonstruowana jest jako kolaż kilku scen, w ten sposób, aby przedstawić bohatera w kilku ujęciach. Ważne jest tutaj aby sposób plastycznego przedstawienia był różny – raz skupiamy się na detalu, innym razem na sylwetce czy nastroju postaci… Jest to typ działania, który zazwyczaj skupia wszystkie koncepcje graficzno-rysunkowe w jednym układzie. Chodzi tutaj zazwyczaj o pełną charakterystykę.

4. Ilustracja z elementami architektury (rys. 5). Celem jest tutaj ukazanie zrównoważonej sceny, gdzie architektura czy detale otoczenia są tak samo ważne co postaci, które się w niej pojawiają (one w tym samym stopniu określają przestrzeń, nastrój i skalę co budynki). Warto zwrócić uwagę, że postaci są rysowane podobną kreską i podobnie traktowane w stosunku do innych elementów sceny. Nie są tutaj może najważniejsze ale także nie są potraktowane jako czyste sylwety „tylko dla skali”. Jest to najlepszy sposób działania dla osób początkujących.

5. Wizualizacja budynku (np. plener) gdzie celem jest ukazanie budynku (rys. 6). W takim przypadku postać wprowadza się tylko dla nadania scenie odpowiedniej skali. Budynek jest najważniejszy i nie byłoby „opłacalnym” dla rysownika angażować się w postaci, które odciągnęłyby widza od głównego tematu. W takim przypadku sensownym jest budowanie ogólnych postaci, z naciskiem na sylwetę – nie powinny być za szczegółowe, ale ich proporcje muszą być poprawne.

Reasumując, postaci można traktować graficznie na wiele różnych sposobów natomiast zasadą i dogmatem powinno być bezbłędne budowanie proporcji. Każde ze zdjęć można otworzyć w dużej rozdzielczości po kliknięciu w ikonkę.